In deze hete scène bevindt een prachtige engel zich in een nogal ongelukkige situatie. Ze wordt ervan beschuldigd de regels te hebben overtreden, en als gevolg daarvan wordt ze geconfronteerd met een harde straf. Haar overtreding wordt zo ernstig geacht dat ze gedisciplineerd moet worden met een zweep. De scène ontvouwt zich met de engelenhanden al gebonden, wat een extra laag vernedering toevoegt aan haar benarde situatie. De dominatrix, een strenge en gezaghebbende figuur, hanteert de zweep met vaardigheid en precisie. Elke haal stuurt een rimpel van pijn door het engelenlichaam, haar gekreun en gehijp galmt in de kamer. De dominante houdt de engelrix niet tegen en verlegt haar grenzen. De veerkracht van de engelen wordt getest terwijl ze de niet aflatende aanval ondergaat. Ondanks de intense pijn blijft de engel stoïcijns, haar hoofd hoog gehouden. Ze is een vechter, haar geest ongebroken door de straf. Het tafereel culmineert met de vrijlating van de engelen, haar polsen bevrijd van hun bindingen. De nasleep is een lust voor het oog, de engelen halen een doek met rode vlekken terug uit de zweep. Het schouwspel dient als een krachtige herinnering aan de gevolgen van het overtreden van de regels.